Metro beproeving

De metro maakte de beproeving nog groter: de metrolijnen, waarvan de aanleg kort geleden in Ankara werd voltooid, werden een beproeving voor de burgers door de wijziging van de routes van de bussen naar het stadscentrum. Mensen met een handicap en rolstoelgebruikers lijden het meest.
De bussen die naar plaatsen dichtbij de nieuwe metrolijnen rijden, worden na de presidentsverkiezingen één voor één verwijderd. Ringen die vanaf metrostations op hun plaats worden geplaatst, zijn onvoldoende. De metrolijnen, waarvan de burgers denken dat ze veel comfort zullen bieden, veroorzaken nu al lijden.
Deze situatie maakte het leven van zieken, ouderen en gehandicapten echter moeilijker. Een van hen is Nilgün Dost, die in een nieuw gebouwde nederzetting in Yapracık woont, 42 kilometer van het stadscentrum. Wij vergezelden Dost op een van zijn reizen, die in een zeer beperkte oppervlakte woonde en korte tijd in een rolstoel moest reizen.

DE BUS NEMEN OF NIET NEMEN

Nilgün Dost en ik zijn op weg naar het Numune-ziekenhuis om haar broer te bezoeken, die viel en gewond raakte toen hij als bewaker in de bouw werkte. Maar het eerste obstakel voor hem begint als hij in de bus stapt.
Hoewel de bus een bordje "Handicap draagbaar" heeft, is er bij de middelste deur helaas geen ladder te vinden. Ook is er geen ruimte voor een tweede rolstoel in de bus.
Gelukkig is er deze keer wel plek in de bus en zijn er daarvoor geen gehandicapten meer, anders zou het nog eens 27 minuten moeten wachten. Als hij de bus nadert, gaat hij met hulp van mensen naar boven, omdat de bus geen ladder heeft. Vervolgens komt er een nieuw probleem bij als er geen veiligheidsgordel is om de rolstoel op de plaats voor de rolstoel vast te zetten. Omdat de capaciteit van de Yapracık-bus met nummer 120 niet voldoende is, komen mensen weer vast te zitten en maken ze plaats voor rolstoelen.
In de bus waar we instapten ontbreekt de gordel om de rolstoel vast te maken. Met deze veiligheidsgordel wordt de persoon in een normale rolstoel beschermd tegen de mogelijkheid van plotseling remmen of een ongeval.

METRO HOUDT NIET VAN STOELEN!

Natuurlijk eindigde de beproeving niet na het Koru-metrostation, dat ongeveer 35 minuten duurde. Naast dat ze weer hulp krijgen bij het uitstappen, stappen veel mensen deze keer ook sneller uit en nestelen zich in de metro dan jij wanneer je de lift passeert die naar de metro gaat. Ik vraag mijn andere vriend, die in de metro stapt, om zijn voet op de deur te zetten en te stoppen, omdat de metro bijna wegreed in de tijd die nodig was totdat Nilgün Dost naar de lift ging en de lift in ging.
Een ander probleem doet zich voor als hij de metro neemt. Er is geen plek om een ​​rolstoel vast te houden in de metro. Met andere woorden, je kunt heen en weer gaan met het plotseling remmen en optrekken van de metro.

VERLOREN LIFTEN

Terwijl we met de Kızılay-metro naar de Yüksel-straat gaan, vernemen we dat de lift kapot is. Het enige wat we moeten doen is het Güvenpark verlaten. We gaan door tot aan de verkeerslichten om opnieuw over te steken. Maar we hoeven maar 37 seconden tegen groen licht te vechten. Nilgün Dost arriveerde eindelijk aan de overkant van de straat met de uitstraling van een atleet die in de laatste seconden opgroeide. Maar deze keer kan de bus zijn eigen halte niet eens naderen, omdat commerciële en individuele voertuigen aan de zijlijn op de Atatürk Boulevard wachten. Ondertussen moeten we wachten op de kaartbus, aangezien er geen gehandicaptenlift is in particuliere openbare bussen. De bus nadert. Omdat de middelste deurlift weer kapot is, verhuist Nilgün Dost dit keer weer naar buiten. Wij kijken naar dit deel van de reis. Na het bezoek aan het ziekenhuis begint een terugkeerbeproeving.