De kinderen van dorpen, steden, steden die niet langs spoorwegen rijden, weten niet hoe ze met speelgoedtreinen moeten spelen en dat de stations veilig, medelevend en warm zijn.
De garages zijn als een toevluchtsoord. Het maakt stilte en eenzaamheid.
Wanneer de passagiers worden geladen en weg zijn, worden de treinen in zichzelf getrokken. Laat je alleen op een schaduwrijke bankje, streelt je wang met de wind en verfrist je. Daarom worden de eenzaamheid en de menigte willekeurig uit het station verwijderd. Er is geen droog geluid in busstations. Er is zelfs rust in de menigte.
De kinderen van de steden waar de rails niet in de aarde verankeren, maken zich geen zorgen om de afstand. Vogels in hun hart zijn gewend geraakt aan roosters, kunnen zich niet veroorloven touwen af te trekken en achter bergen te vliegen.
De kinderen van de steden waar de treinen niet in de boezem ademen, kennen het gewicht en het geduld van wachten niet. De klok was uitgehouwen ... Als een geliefde wachtende treinen wacht. Scheidingsvlakken worden gebrouwen, donkerder, bittere smaak van pijn komt naar buiten. Pauzes worden ervaren door de spijsvertering.
De kinderen van de steden die de trein passeren, weten echter dat het leven verborgen is in de details en dat ze het ontdekken ...
Het is voorbereid alsof het zich voorbereidt op een treinreis, een ceremonie, een feestmaal. Het is niet mogelijk om te vertrekken zonder de voedselzak naast de koffers. En de smaak van gedroogde gehaktballen, tomaten, feta-kaas, lente-uitjes en paprika's, die het hele leven in de trein worden gegeten, is altijd onvergetelijk.
De kinderen van de steden die de trein passeren, groeien op door gedichten, verhalen en herinneringen aan de smederij te horen. Omdat bijna allemaal minstens één railman in hun familie hebben. Zelfs als ze groeien en migreren naar steden waar geen trein passeert, dragen ze altijd het zegel van de rails in hun hart. Ze willen altijd met de trein wegkomen.
De kindertijd wordt anders beleefd in steden die door een spoorlijn lopen. Gars zijn als een magische tuin. De gars zijn de plaatsen waar de stad haar voeten strekt en zich uitspreidt ... Ze dragen hun feestkleding, ze dragen bloemen in hun haar. Wanneer je opgroeit, wanneer je naar een station gaat, ontwijkt het kind in je en begint het elke hoek om te rennen ... Omdat stations vrijheid zijn ...
De kinderen van de steden die de trein passeren, kennen de waarde van de natuur. Steden wissen hun make-up in de stations, nemen de meest natuurlijke vorm aan, de stations versierd met bomen, maken onze steden die we vervuilen en repliceren met elkaar, en geven persoonlijkheid. Het station van elke stad laat een mooie foto achter in onze gedachten geïnteresseerd in die stad. Bomen geroot in de kofferbak zijn ook onverschrokken op de stations. Ze weten dat zelfs na vele jaren hun nek niet zal worden doodgeschoten. Ze weten en zijn blij dat ze een steeds drukkere familie zullen worden. Omdat spoorwegkinderen rails met bomen, bloemen en kronen versieren.
De kinderen van de spoorweg groeien op en verlangen naar hun vader. Ze realiseren zich niet dat hun vader ouder wordt en dat hun vader niet opgroeit. Moeders zijn beide ouders. Spoorwegvaders zijn als gasten in hun huizen waar ze terugkeren van slapeloze, vermoeide stalen rails.
De kinderen van de spoorwegmannen kennen de waarde van zweten en weten dat het niet gemakkelijk is om de kost te verdienen. Het valt niet mee, brood verdienen met stalen rails. Het kost moeite, opoffering en toewijding. Daarom heeft het brood dat ze eten de smaak van de kou van de winter, de eenzaamheid van de nacht, de hitte van de zomer, slapeloze ogen en geduld.
Garlar is als een kalm, waardig, wijs persoon. Het is de herinnering aan steden. Het vertelt en herinnert het verleden van steden. Er zijn lijnen van leven op zijn gezicht. Hij draagt zijn steden met veel geduld. Daarom weten de kinderen van dorpen, steden en dorpen waar treinen passeren dat de grootste helpers van het Turkse leger in onze Onafhankelijkheidsoorlog ironie zijn. Van de rails. Naar Dumlupınar, naar Sakarya. Het is alsof hij de volksliederen hoort van Mehmet ¬çik die naar İnönü ging om te sterven voor het vaderland en nooit terugkeerde.
Spoorwegkinderen weten het; dat de ankers ook beschaving brachten, de 87-jarige geschiedenis van de Republiek kan niet worden verteld of begrepen zonder ijzeren staven ...
Om deze reden kunnen ze hun tranen niet bedwingen tijdens de ‘Tiende Jubileummars’ in de zin ‘Wij breien het moederland van alle kanten met ijzer’.
Geschreven door: Şükran Kaba / TCDD / BYHİM
Wees de eerste om te reageren