Orhan Öncü, een vader uit Mardin, verklaarde dat een van zijn zes gehandicapte kinderen gedurende 6 jaar is behandeld op de intensive care van de kinderafdeling van het Diyarbakır Training and Research Hospital en dat de medicijnen die bij zijn behandeling worden gebruikt niet door de staat worden gedekt. , en wacht op de hulp van de autoriteiten bij het leveren van de medicijnen.
Orhan Öncü (50), die in het dorp Aran in het district Artuklu in Mardin woont, heeft moeite om rond te komen met zijn zes kinderen, van wie er vier gehandicapt zijn. Pater Öncü verklaarde dat de 4-jarige Rojhat, een van zijn vier gehandicapte kinderen tussen 6 en 15 jaar oud, een ernstige ziekte had en daarom gedurende 25 jaar werd behandeld op de intensive care van het Diyarbakır Training and Research Hospital, en verklaarde dat hij een hele moeilijke tijd gehad.
Öncü, die verklaarde dat ze voortdurend heen en weer moet naar Diyarbakır voor haar kind, dat in het ziekenhuis wordt behandeld, en ook moeite heeft met het betalen van de medicijnen die uit het buitenland zijn meegenomen, roept tegen de autoriteiten: “Mijn zoon is stervend, hoor onze stemmen."
ZIJN VROUW MOET ZORGEN VOOR ZIJN GEHANDICAPTE KINDEREN IN DIYARBAKIR EN HIJ IN MARDIN
Öncü zei dat mijn zoon al een jaar in het Diyarbakır Training and Research Hospital in het ziekenhuis ligt en zei: “Mijn vrouw waakt al een jaar over hem. Ik zorg thuis voor mijn gehandicapte kinderen, bij hun moeder daar. Ze zeggen dat er geen remedie is voor hun kinderen in Turkije. Mijn kinderen zijn volledig gehandicapt. Ze vertellen me dat mijn kind gezond is. Mijn kind heeft geen voeten, wat kan ik doen voor het kind dat geen voeten heeft? Wat de doktoren mij vertelden is dat uw werk moeilijk is, er zijn geen medicijnen voor uw kind in Turkije. We hebben niemand anders dan ik en hun moeder. Artsen zeggen dat het een zeer zeldzame ziekte is. Ik weet niet wat ik zal doen." gezegd.
Ze hebben het salaris van de zieke zoon verlaagd
Öncü merkte op dat de ziekte van mijn zoon nog niet is gediagnosticeerd en zei: “Artsen zeggen dat landen als Europa deze ziekte mogelijk kunnen diagnosticeren. Ik heb geen financiële middelen en ik kan mijn zoon niet meenemen naar het buitenland. Ze hebben het arbeidsongeschiktheidspensioen van mijn zoon al stopgezet. Er wordt gezegd dat de integriteit van het lichaam compleet is. Maar met een kind zonder benen kan ik niets. Mijn kind kan niet lopen, kan nergens heen. Hier zorg ik als vader voor de mensen thuis, en hun moeder zit op de faculteit voor mijn andere kind. Onze handen en voeten zijn vastgebonden en we kunnen niets doen. Wij weten niet precies wat we moeten doen. Als de staat niet voor mijn kind zorgt, wie dan wel? Mijn situatie is zeer kritiek. Mijn kind bevindt zich in zo’n moeilijke situatie dat we niet helder kunnen denken. Mijn kinderen zijn ziek en de diagnose kan niet worden gesteld. Er wordt hen verteld dat er in Turkije geen genezing bestaat. “Mijn wens is dat onze staat naar voren komt en zo snel mogelijk een oplossing voor deze situatie vindt”, zei hij.
