Dit jaar, 8 maart, Internationale Vrouwendag, wordt beleefd in de schaduw van de strijd van vrouwen die proberen vast te houden aan het leven na de ramp in de tentenstad die is opgericht door de Izmir Metropolitan Municipality in Hatay. Vrouwen die een aardbeving hebben overleefd, beweren dat ze het heel moeilijk hebben gehad en proberen te overleven met de overtuiging dat ze deze dagen achter zich zullen laten.
De vrouwen die in de door de Izmir Metropolitan Municipality in Hatay gestichte tentenstad wonen, beleven op 8 maart van dit jaar een trieste Internationale Vrouwendag. Via het Key Women's Studies Holistic Service Center reikt de Izmir Metropolitan Municipality een helpende hand uit aan vrouwen in de regio en geeft haar de beste ondersteuning om hun wonden te genezen.
“We verwachten dat alles weer normaal wordt”
Ondanks de moeilijkheden die ze ondervonden, drukten vrouwen die vasthielden aan het leven hun gevoelens als volgt uit. Nuray Sökmen: “Moge Allah het aan niemand geven. We leefden, niemand zou moeten. Onze huizen werden verwoest. Onze kinderen zaten vast onder het puin, maar gelukkig hebben ze het overleefd. Ze probeerden ons te steunen, God zegene. Mijn vrouw is bouwvakker. Momenteel werkloos. We verwachten dat alles weer normaal wordt.”
“Wat leefden we fijn, we hadden een warm huis”
Süheyla Sökmen, die met haar dochter Arya Nur Sökmen in een tentenstad woont: “We werden al staande in de aardbeving gevangen. Er was geen schade aan mijn huis tijdens de eerste aardbeving, maar tijdens de aardbeving van de middag was het zwaar beschadigd. Een hele slechte dag. Het is geen situatie om te leven, God verhoede dat iemand zou leven. Ik heb gemengde gevoelens. Hopelijk zijn we hier snel van af. Wat hebben we goed geleefd. We hadden een warm huis, ik wachtte tot mijn vrouw thuiskwam. Deze pijn is iets anders.”
“We konden onze spullen niet uit het huis halen”
Seniye Bük: “Iedereen stond in zijn kracht op zijn werk. Nu is er noch werk, noch macht. Niets verliet het huis. Wat gaan we doen, wat gaan we doen! Eigendom is van Allah. We kunnen niet loslaten, Turkije is van ons. Waar we ook gaan, daar is de dood al. We zeiden dat we hier beter konden sterven."
“5 februari gingen we ’s avonds naar bed, we werden ’s ochtends wakker met een ramp”
Nuray Tosun, die na de ramp in een tentenkamp moest wonen, zei: “We hadden een heel goed leven, ook al was het niet perfect. We gingen op 5 februari naar bed en werden 's ochtends wakker met een ramp. Onverklaarbaar. We waren mensen geroosterd in ons eigen vet. Nu wonen we in tenten. Moge Allah tevreden zijn met degenen die geven, wij zijn tevreden, moge Allah ook tevreden zijn. We krijgen ook ons warme eten. Hopelijk gaat deze dag voorbij. We hebben geen verliezen, we worden er door getroost.”
"God verhoede iemand"
Aardbevingsslachtoffer Tuğba Karaver: “We maken een moeilijke periode door. God verhoede het iedereen. Onze kinderen en wij waren er kapot van. Dakloos zijn en in een tent wonen is erg moeilijk. We willen zo snel mogelijk overstappen op containers.”
“Onze dagen zijn huilend doorgebracht”
Fatma Hatip verklaarde dat ze geen man heeft en dat haar drie zonen in verschillende steden wonen: “Onze dagen worden doorgebracht met stress en huilen. Aardbevingen gebeuren van tijd tot tijd, we zijn erg bang. We maken zeer moeilijke dagen door.”
Aynur Çalar: “Het is heel moeilijk om in tenten te leven. God verhoede het iedereen. Ik heb 6 kleinkinderen, ik kan niets voor ze doen.”
Saniye Çalar, die in een tent woont met een gehandicapte zoon, schoondochter en kleinkinderen: “We zitten allemaal met 8-10 mensen in dezelfde tent. Moge Allah tevreden zijn met degene die een stuk brood geeft.”