Versailles Vredesverdrag Geschiedenis, artikelen en belang

Het vredesverdrag van Versailles is het vredesverdrag dat aan het einde van de Eerste Wereldoorlog tussen de Entente-staten en Duitsland is ondertekend. Er werd over onderhandeld tijdens de vredesconferentie van Parijs die op 18 januari 1919 begon, de laatste tekst werd op 7 mei 1919 aan de Duitsers bekendgemaakt, het werd op 23 juni door het Duitse parlement aanvaard en op 28 juni in de voorstad van Versailles in Parijs ondertekend.

Vanwege de barre omstandigheden die het bevatte, veroorzaakte het Verdrag van Versailles in Duitsland een grote reactie en werd het als "verraad" geaccepteerd. Veel historici hebben de economische en politieke instabiliteit in Duitsland in de jaren twintig van de vorige eeuw, de komst van de nazi-partij en II ervaren. Hij denkt dat de Tweede Wereldoorlog uiteindelijk is veroorzaakt door het Verdrag van Versailles.

Voorbereiding van het vredesverdrag van Versailles

In oktober 1918 verklaarde de Duitse regering dat de toenmalige president van de VS, Woodrow Wilson, de veertien artikelen die hij voor een eerlijke vrede had voorgesteld, accepteerde en de president vroeg om in dit kader een verdrag te sluiten. Negen artikelen van deze veertien artikelen hebben betrekking op nieuwe landregelgeving. In het laatste oorlogsjaar was voor geheime verdragen tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië en tussen deze landen en Roemenië en Griekenland echter een andere landregelgeving vereist.

De Britse premier David Lloyd George, op de vredesconferentie van Parijs bekend als de "Grote Drie", de Franse premier Georges Clemenceau en de Italiaanse premier Vittorio Emanuele Orlando waren actief en de artikelen van het Verdrag van Versailles werden opgesteld. Hoewel het meningsverschil tussen dit ontwerp en de garanties die tijdens de staakt-het-vuren-onderhandelingen werden gegeven, door de Duitse delegatie werd geprotesteerd, keurde het Duitse parlement op 9 juli 1919 de voorwaarden van het verdrag goed omdat er geen blokkade voor Duitsland was en niets anders te doen.

Over het algemeen vernietigde het Verdrag van Versailles, dat op 10 januari 1920 in werking trad, Duitsland, opgericht door Bismarck (Bismark), en vestigde het een nieuwe Europese orde. Duitsland, Elzas-Loren naar Frankrijk, Eupen (Öpen), Malmedy (Malmedi) en Monschau (Mono) naar België, Memel (tegenwoordig Klaipeda) naar het pas opgerichte Litouwen, Opper-Silezië. het verliet de zuidpunt en een groot deel van West-Pruisen naar Polen en een deel van Opper-Silezië naar Tsjecho-Slowakije. Danzig (tegenwoordig Gdansk) werd een vrije stad en bleef onder auspiciën van de Volkenbond. De Saar (Sar) -regio wordt aan Frankrijk overgelaten en het belangrijkste lot van de regio wordt bepaald door een volksstemming die vijftien jaar later zal plaatsvinden. Duitsland zou bestaande vestingwerken aan de Rijnkust en Helgoland slopen. Bovendien zou in 1920 het plebisiet worden gemaakt in het Schleswig-deel van de regio Sleeswijk-Holstein. Terwijl het resultaat van dit plebicide blijft in Centraal Sleeswijk Duitsland; Noord-Sleeswijk (Zuid-Jutland), bestaande uit Apenrade (Aabenraa), Sonderburg (Sonderborg), Hadersleben (Haderslev) districten, heel Tondern (Tønder) en noordelijke districten van Flensburg, werd overgebracht naar Denemarken. Op 15 juni 1920 droeg Duitsland Noord-Sleeswijk officieel over aan Denemarken.

De rechten van Duitsland in China en de eilanden in de Stille Oceaan zijn overgedragen aan Japan. Duitsland verbindt zich ertoe niet te fuseren met Oostenrijk; het erkende ook de onafhankelijkheid van Oostenrijk, Tsjechoslowakije en Polen. De neutraliteit van België, wiens onpartijdigheid in de oorlog werd geschonden, werd ook verwijderd en Duitsland accepteerde het.

Duitsland schafte de verplichte militaire dienst af en had de bevoegdheid om een ​​leger van maximaal 100 duizend mensen te bezetten. Bovendien zou Duitsland geen onderzeeërs en vliegtuigen kunnen produceren. Hij zou al zijn schepen leveren aan de Entente Staten. Duitsland werd ook aansprakelijk gesteld voor oorlogsvergoedingen die ver buiten zijn draagkracht lagen. Duitsland stond onder zware economische en politieke verplichtingen. Veel Duitsers bleven binnen de grenzen van de nieuw opgerichte staten. Als een natuurlijk gevolg van deze situatie is de kwestie van de minderheid ontstaan ​​bij de uitvoering van het vredesverdrag.

Verdragsartikelen van Versailles

• Alsatian Loren wordt aan Frankrijk gegeven.
• De politieke alliantie tussen Duitsland en Oostenrijk wordt voor altijd verboden.
• Het Duitse leger wordt verwijderd en de structuur wordt gewijzigd.
• Duitsland doet afstand van alle zeegronden.
• Duitsland zal het grootste deel van zijn grondgebied overlaten aan Tsjechoslowakije, België en Polen.
• Duitsland zal ermee instemmen oorlogsvergoeding te betalen.
• Duitsland zal geen onderzeeërs kunnen vervaardigen. Ook kan het vliegtuig niet produceren.
• De neutraliteit van België verdwijnt. Bovendien zal Duitsland de neutraliteit van België moeten erkennen.
• Er komt geen unie van Duitsland en Oostenrijk.
• De verplichte militaire dienst zal in Duitsland verdwijnen.
• De Duitse marine wordt verdeeld onder de Entente staten.
• De regio Saar wordt overgelaten aan Frankrijk.
• Dantzig wordt een vrije stad. De bescherming van de stad Dantzig behoort ook tot het House of Nations.
• Duitsland zal gedurende 50 kilometer ten oosten en ten westen van de Rijn geen militaire activiteiten kunnen uitvoeren.
• Duitsland zal binnen 10 jaar 7 miljoen ton kolenmijnen aan Frankrijk leveren.

(Wikipedia)