Mehmet Saygaç, de machinist van de trein die Atatürk van Malatya naar Diyarbakır bracht, stierf op 15 oktober 2008 op 98-jarige leeftijd. Saygaç, die in Eskişehir woonde, had 4 kinderen en 6 kleinkinderen.
Mehmet Saygaç, die op 16-jarige leeftijd als leerling bij de Staatsspoorwegen Sivas Enterprise begon te werken, werkte na zijn militaire dienstplicht na 4 jaar werken als machinist in stoomtreinen. Saygaç had 4.5 jaar als machinist gewerkt tijdens Atatürks landreizen met gebruik van de spoorlijn.
Voor zijn dood vertelde Mehmet Saygaç aan verslaggevers dat hij Atatürk in 1936 met de trein van Malatya naar Diyarbakır had gebracht. Sayer zei:
Ik was de monteur van de trein die Atatürk nam van Ankara naar Diyarbakir, Erzurum, Haydarpasa, Iskenderun, welke richting hij ook nam. Dat waren mijn gelukkigste en gelukkigste dagen. Omdat ik Atatürk droeg. Atatürk was de stamvader van de Turkse natie. Ik geloof niet dat zo iemand ooit nog in Turkije zal bestaan. Atatürk reisde vroeger in schone, witte wagens. Hij kwam naar ons toe voordat we in de trein stapten. Die hebben we hem ook wel eens gegeven. We zouden Atatürk naar het laatste station brengen. Op het laatste station werd hem een banket aan de garda gegeven. We zouden niet bij dat banket zijn, maar die witte trein had een eetkamer. In die salon serveerden 2 mecaniciens, 2 brandweermannen en een kok ons eten. We aten onze maaltijden daar. Je ziet het eten er nu niet meer uitkomen. Hij maakte erg heerlijke, erg smakelijke, mooie maaltijden. Vandaag de dag heeft dit land, zelfs buitenlandse staten, een leider als Atatürk nodig”.
IK BEREIKT ATATÜRK NAAR DIYARBAKIR OP HET MOMENT DAT HIJ WILDE”
Mehmet Saygaç, die in tranen uitbarstte terwijl hij een herinnering beschreef die hij had toen hij Atatürk naar Diyarbakır bracht, zei: “Op een dag bracht ik Atatürk naar Diyarbakır. We kwamen aan bij Ergani Station, we leverden water aan de machine. Ondertussen gaf Atatürk het bevel Diyarbakir om precies 18.00 uur binnen te gaan. Ik kon op dit uur onmogelijk naar binnen, dus maakte ik bezwaar. Maar omdat Atatürk opdracht had gegeven, wilde ik met 50 kilometer per uur tussen Ergani en Diyarbakır mogen rijden. Onderzoekers gaven toestemming. Omdat de lijn op dat moment nieuw was, was er geen snelheid van meer dan 40 kilometer per uur. Met een snelheid van 50 kilometer per uur stapten de inspecteurs bij mij in en kwamen we om precies 18.00 uur aan in Diyarbakır. Toen riep Atatürk me aan zijn zijde. 'Waarom maakte je eerst bezwaar en ging je dan om 18.00 uur Diyarbakır binnen?' vroeg. Ik legde de situatie uit. 'Pasha, 40 kilometer per uur toestemming is verleend, ik moet 50 kilometer per uur rijden zodat ik Diyarbakir kan binnenrijden op het tijdstip dat jij wilt. De inspecteurs namen de verantwoordelijkheid, ik ging om 18.00 uur Diyarbakir binnen. God verhoede, als de wagen met jou was omgevallen, zouden ze me hebben opgehangen. Ik zei: 'Deze trein vervoert de voorvader van de Turkse natie, het is niet gemakkelijk'. Hij moet het toen zo leuk hebben gevonden dat er een lange man bij hem was. Hij wees naar haar. Ze gaven me een envelop. Ik wist niet wat die envelop was. Nadat Atatürk was vertrokken, opende ik de envelop, de tranen stonden in mijn ogen. In de envelop zat 5 keer het salaris dat ik met het geld van die periode ontving. Hij gaf me een bonus. Ik wou dat ik die munten had gehouden. Daarna nodigde hij me uit op al zijn reizen. Aan het einde van elke reis kreeg ik een salarisbonus van 5. Ik denk dat je mijn gebruik van de machine leuk vond. Nu ben ik zo op zoek naar Atatürk dat ik moet huilen als ik aan die dagen terugdenk.” hij zei.
Wees de eerste om te reageren