Het verhaal van Orsay lijkt op het treinstation Haydarpaşa

Het verhaal van Orsay is vergelijkbaar met het station van Haydarpaşa: het was een nutteloos gebouw dat in 1939 zijn stationsstatus verloor omdat het niet geschikt was voor lange treinen. Men overweegt het gebouw in 1970 te slopen en te vervangen door een hotel. Toen Parijzenaars hier bezwaar tegen maakten, besloot de regering in 1977 om het gebouw tot museum te maken. Het Musée d'Orsay, geopend in 1986, heeft in 32 jaar tijd meer dan 93 miljoen bezoekers ontvangen.

KrantenmuurNieuws van Melishan Devrim; Het Orsay Museum (Musée d'Orsay) is een van de meest bezochte adressen in Parijs, niet alleen qua collectie, maar ook qua gebouw als kunstwerk. Toen het paleis van Orsay (Palais d'Orsay), gebouwd in 1810 tijdens het Napoleontische tijdperk, tijdens de Parijse Commune van 1871 door brand werd verwoest, werd op de plaats van het paleis een groot stationsgebouw gebouwd. De opening van het stationsgebouw viel samen met de opening van de Wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs, en het station van Orsay was het aankomstpunt van de gasten uit het buitenland. Het 175 meter lange stationsgebouw was het meest 'industriële' gebouw van die periode in termen van gebouwd met 12 ton metaalmateriaal, maar al deze metalen structuur was verborgen achter een sierlijke stenen gevel om te harmoniëren met het Louvre. Het stationsgebouw, dat zo'n 40 jaar dienst deed, verloor in 1939 zijn functie door de inzet van langere treinen.

Na de Tweede Wereldoorlog dachten de Fransen serieus na over wat ze konden doen met de cultuur en kunst die ze hadden. Tijdens het presidentschap van Charles de Gaulle werd voor het eerst het ministerie van cultuur opgericht. André Malraux, de eerste die in dit ministerie werd benoemd, was een kunsthistoricus die vooral geïnteresseerd was in de kunstpsychologie. Hoewel er geen significante ontwikkeling was tijdens het bewind van Malraux, die tussen 2 en 1959 de eerste minister van cultuur van het land was, was het bewustzijn van de Parijzenaars om de stad waarin ze woonden altijd zeer sterk te beschermen.

Het station van Orsay, dat sinds 1939 niet meer wordt gebruikt, lag recht tegenover het Louvre, dus midden in het hart van de stad. De nieuwe regering, verontrust door het disfunctioneren van een gebouw midden in de stad, liet in 1970 toe dat het stationsgebouw werd afgebroken en dat er een hotel in modernistische stijl werd gebouwd. De minister van cultuur na Malraux, Jacques Duhamel, die deze beslissing nam, stuurde het cultuurbeleid van de regering richting centralisme. Hij nam een ​​beleid aan dat voorzag in de versmelting van minderheidsculturen tot een gemeenschappelijke nationale cultuur. Duhamel, die erin slaagde het budget dat aan lokale overheden was toegewezen, over te hevelen naar zijn eigen ministerie, verloor zijn zetel in 1973 en er kwam een ​​verandering in het culturele beleid van Frankrijk, en op deze manier werd Orsay Station van de sloop gered.

BURGERS CONTROLEREN DE MUSEUMBOUW

In 1977 werd besloten om van het stationsgebouw een museum te maken. De Franse Directie Musea, die dit voorstel in 1975 deed, wilde van dit gebied een 'museumgebied' maken door dit gebouw tussen het Louvre en het Nationaal Museum voor Moderne Kunst in het Centre Georges Pompidou om te vormen tot een museum. In 1978 werd de taak om toezicht te houden op de verbouwing van het gebouw, dat de status van historisch monument kreeg, tot museum overgedragen aan een civiele commissie, en in 1986 werd het museum ingehuldigd door de toenmalige president François Mitterrand.

HET MUSEUM ALS AUTONOME STAATSINSTELLING

De verandering in het Franse cultuurbeleid leverde een grote bijdrage aan de economie van het land. In de jaren negentig werden het Louvre en het Paleis van Versailles tot 'autonome staatsinstellingen' verklaard en mochten deze musea hun eigen budgetten opstellen en hun eigen inkomsten gebruiken. In de jaren 1990 werden verschillende prikkels, zoals belastingvoordelen, aangeboden aan organisaties uit de particuliere sector die nationale musea financieren. De cultuurindustrie, die tijdens het ministerie van kunsthistoricus Malraux slechts 2000 procent bijdroeg aan de economie van het land, bereikte een volume van 0.39 miljard frank in 1981 en 2,6 miljard frank in 1993. Vandaag bedraagt ​​het inkomen dat Frankrijk uit cultuur haalt 13,8 miljard euro.

EEN MUSEUM BOUWEN ZONDER DE WINKELARCHITECTUUR TE VERLIEZEN

Tijdens de verbouwing van het station van Orsay tot een museum bleven de belangrijkste architectonische elementen die de handtekening van het gebouw waren geworden, zoals ze waren. Met zijn met glas bedekte plafonds, brede hallen met hoge plafonds, monumentale klokken in het station en klokvormige ramen is het omgebouwd tot een museum zonder iets van zijn 19e eeuwse architectuur te verliezen. Aangezien het gebouw een 19e-eeuws gebouw is, werden ongeveer 1848 schilderijen en 1914 sculpturen die na 2000 en vóór 600 werden geproduceerd, overgebracht naar het vier verdiepingen tellende museum en veranderde het Orsay Museum in een impressionistisch museum. Hoewel er 19e-eeuwse sculpturen in de centrale hal van het station staan, worden er ook meubels en foto's uit die periode in het museum tentoongesteld. De beroemdste impressionistische werken bevinden zich op de bovenste verdieping. De monumentale klokken in de ramen van het Musée d'Orsay zijn de favoriete plekken van toeristen om foto's te maken.

Het Musée d'Orsay, dat in 2011 een uitgebreide restauratie onderging die twee jaar duurde en 27 miljoen dollar kostte, verwelkomt jaarlijks meer dan 3 miljoen bezoekers. Bij de laatste restauratie is een oogvriendelijke aanpak toegepast die de kleuren van de schilderijen onthult door de muren in pastelkleuren te schilderen in harmonie met de schilderijen. Sinds de opening in 1986 hebben meer dan 93 miljoen mensen het museum bezocht. Het museum, dat werken herbergt van de beroemdste Franse meesters zoals Edouard Manet, Gustave Courbet, Vincent Van Gogh, Renoir en Rodin, organiseert ook tijdelijke tentoonstellingen om de collectie uit te breiden. Er is ook een auditorium en een bioscoop in het museum.

Laten we het het hoofd van het Haydarpaşa-treinstation noemen, wat betekent dat de musea als een autonome staatsinstelling onder het beheer van experts moeten blijven en 19e-eeuwse gebouwen met nieuwe functies naar het land moeten worden gebracht...