Zincirlikuyu Metrobuslijn Het begin van een oorlog

Zincirlikuyu Metrobuslijn Het begin van een oorlog: Dit gebied, gelegen in Zincirlikuyu en de overstaphalte van de metrobussen, is naar mijn mening een slagveld, een slagveld. Deze plek, waar mijn beschaafde land bijna militant is en waar een woedende en krankzinnige strijd woedt, is een veld van chaos. Allereerst arriveert de metrobus leeg bij deze halte. Voordat de metrobus arriveert, wordt op de eerste rij een dam geïnstalleerd. Meneer, deze dam is zo'n dam dat noch Real Madrid, noch Barcelona deze dam hebben kunnen bouwen. Hier kijken mensen naar elkaar als rivalen en werpen ze stiekeme blikken naar elkaar. Het belangrijkste onderdeel van de dam is om te kunnen matchen met de deur van de binnenkomende metrobus. Ik weet dat je zegt: "Zelfs als we proberen het te evenaren, zal er niets gebeuren, mensen dringen er brutaal op aan", maar dit is onze eerste regel.
Het kunnen matchen van de deur. De metrobus arriveert, de deuren gaan open en de felle menigte komt binnen, alsof ze elkaar verpletteren, en vecht om de plaats vast te houden.Op dat moment herkennen mensen hun vader niet eens. Het is zo'n moment dat kleine, schattige meisjes in Gargamels katten veranderen. Dit is een nieuwe arena van strijd voor de mensheid, een strijd van zenuwen. Er komen hier zoveel lege metrobussen, de voertuigen zijn tot de rand gevuld, ze rijden en gaan, maar de menigte neemt nooit af, maar neemt altijd toe. Iedereen vult in en uiteindelijk schreeuwt er een sirene in Zincirlikuyu, die hen eraan herinnert dat de oorlog voorbij is, dat iedereen moet kalmeren en weer een dam moet bouwen, en dat de poorten natuurlijk op het punt staan ​​te sluiten.
Nadat de sirene klinkt, gaat iedereen weer in de rij staan ​​en herhalen dezelfde scènes zich de hele dag door. Noem je het grote mannen of oude dames, ze verschijnen allemaal voor ons als soldaten in deze oorlog. Er zijn er ook die degenen die voor hen staan ​​wegduwen. Soms heb ik het gevoel dat ik het jammer vind. De mensen bij deze halte zijn verliefd op het bemachtigen van een plekje. Een klein meisje als ik moet veertig bakkerijen brood eten om deze oorlog te winnen. Ik overdrijf niet! Op een keer, toen ik op het punt stond te gaan zitten, duwde een tante mij. Metrobus laat me het echte gezicht van mensen zien.
Het lijkt bijna op een menselijke meter. Er is ook een gele lijn bij de bushalte. Laten we daar niet heen gaan, het is gevaarlijk. Het interesseert mensen niet eens. Deze halte is getuige van duizenden wreedheden, ambities en menigten, en hij voelt ze allemaal recht in zijn nek. In godsnaam, ik roep de BBC-staf op die ver weg van hier is gegaan en de documentaire heeft opgenomen; Kom naar Istanbul, kom naar deze halte en zie hoe de natuur is. Zie hoe de oude dames, de panters van het openbaar vervoer, als overwinnaar uit de oorlog tevoorschijn kwamen. Op de metrobusweg is er een weg heen, maar geen weg terug. Denk dus twee keer na voordat je deze oorlog stopt.